Autor pracy stara się argumentować, iż język doktryny chrześcijańskiej posiada strukturę, którą można nazwać wymiarem samopodobieństwa – opartą na analogiach pozwalających na opisanie wielu aspektów bądź wymiarów życia przy pomocy ograniczonego zestawu pojęć.
Praca podzielona jest na dwie części – na pierwszą składa się wprowadzenie, wyjaśnienie użytych pojęć oraz tło teoretyczne problemu, zaś na drugą – analiza przykładów, które w jakiś sposób ukazują fraktalny wymiar pojęć i języka doktryny chrześcijańskiej.
W swoich rozważaniach, autor odwołuje się nie tylko do religijnych i filozoficznych idei chrześcijaństwa, ale także do idei takich myślicieli jak B. L. Whorf, L. Wittgenstein, K. Gödel, A. de Saint-Exupery czy J. B. Peterson.